ไม่มีขอบเขตของรอยต่อระหว่างบรรยากาศและอวกาศที่แน่ชัด ยิ่งสูงขึ้นไปอากาศยิ่งบาง
แม้ว่าชั้นบรรยากาศที่เราศึกษาจะมีความสูงไม่เกิน 100 กิโลเมตร แต่ทว่าที่ระยะสูง 400 กิโลเมตร
ก็ยังมีอนุภาคของอากาศอยู่มากพอที่จะสร้างแรงเสียดทานให้ดาวเทียมและยาน อวกาศเคลื่อนที่ช้าลง
โมเลกุลของอากาศถูกแรงโน้มถ่วงของโลกดึงดูดไว้ให้กองทับถมกัน ดังนั้นยิ่งใกล้พื้นผิวโลก
ก็ยิ่งมีการกดทับของอากาศมาก เราเรียกน้ำหนักของอากาศที่กดทับลงมานี้ว่า “ความกดอากาศ” (Air pressure) ความกดอากาศมีค่าแปรผันตรงกับ
“ความหนาแน่นของอากาศ” (Air density) ยิ่งความดันอากาศสูง
ความหนาแน่นของอากาศก็ยิ่งมาก
กราฟความกดอากาศ (ซ้าย) และความหนาแน่นของอากาศ
(คอลัมน์ขวา)
ที่ระดับน้ำทะเลปานกลางมีความกดอากาศ 1013 กรัม/ตารางเซนติเมตร
หรือ 1013 มิลลิบาร์
ที่ระยะสูง 5.6 กิโลเมตร
ความกดอากาศจะลดลง 50%
ที่ระยะสูง 16 กิโลเมตร
ความกดอากาศจะลดลงเหลือ 10%
ที่ระยะสูง 100 กิโลเมตร
ความกดอากาศจะลดลงเหลือเพียง 0.00003% แต่สัดส่วนองค์ประกอบของก๊าซแต่ละชนิดก็ยังคงเดิม
ณ ความสูงระดับนี้แม้ว่าจะมีอากาศอยู่ แต่ก็มีความหนาแน่นน้อยกว่าสภาวะสูญญากาศที่มนุษย์สร้างขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น